Κόκκινο στη νύχτα

Εσύ, εγώ, ένα τραπέζι, δύο καρέκλες και ανάμεσά μας δύο υπολογιστές. Εσύ ψάχνεις διάφορα για την δουλειά σου κι εγώ μιλάω με φίλες ή ακούω μουσική. Κάπου κάπου κοιταζόμαστε, ακουμπάμε ο ένας τον άλλον, δίνουμε ένα φιλί και συνεχίζουμε. Τα μάτια μας κολλημένα πάλι στον υπολογιστή. Περνάει ευχάριστα η ώρα δεν λέω αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας. Απόψε το αποφάσισα, θα σου στείλω ένα e mail. Πονηρό και αγαπησιάρικο για να δω την αντίδρασή σου. Θυμάμαι σου είχα στείλει ξανά κάποιες φορές όταν ήσουν στη δουλειά σου και ανταπόδωσες με χαρά. Μόνο που σήμερα θα είμαστε δίπλα δίπλα, τι λες; Να σπάσουμε το γκρίζο, να φτιάξουμε κόκκινο. Πάλι, ξανά.

Ξερόβηχας

Δηλώνουν φρίκη και αποτροπιασμό. οι μεγάλοι ξέρετε. Υπογράφουν συνθήκες για ειρήνη, καταπολέμηση της φτώχειας και στήριξη στα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ κλπ. Αυτές οι συνθήκες βέβαια δεν μπορούν να παραβιαστούν, γκούχου γκούχου, αλλά δεν επιτρέπουν και σε κανέναν να πάρει μέτρα γιατί θα εμπλακεί σε διπλωματικό επεισόδιο. Σε πόλεμο δηλαδή, επίσημο πόλεμο γιατί το ανεπίσημα υπάρχει και το βλέπουμε κάθε μέρα μέσα από την οθόνη μας.
Δηλώνουν φρίκη και αποτροπιασμό. και ύστερα ανάβουν το πούρο τους, πίνουν σαμπάνια και πάνε σε συμπόσια...

Πάμε να φύγουμε αγάπη μου

Πάμε; Πάμε να φύγουμε να πάμε όπου θες! Είναι Σάββατο σήμερα και θέλω να με κακομάθεις ακούς;
Πάμε να κυλιστούμε στα γρασίδια, να περπατήσουμε χέρι χέρι στην αμμουδιά, να βουτήξουμε τις πατούσες μας στην θαλασσίτσα που τόσο μας αρέσει, θες; Αααχ και μετά να με πας σε ένα ταβερνάκι να μεθύσουμε, να μας φυσάει ο αέρας να μ` αγκαλιάζεις να μην κρυώνω, θες;

Ταξίδι στον χρόνο

Με την αφορμή μιας ανάρτησης που διάβασα στο μπλογκ της Lote Alcarin, θυμήθηκα κι εγώ
κάτι από τα παλιά και είπα να κρυφοκοιτάξω τις παλιές μου φωτογραφίες! Τι όμορφα στυλιστικά
ατοπήματα και μεγάλα λάθη είχαν εκείνες οι εποχές! Τι να πω για τα παντελόνια "βράκες", για την
μίνι φούστα που συνοδευόταν άριστα (not) με σπορτεξάκι και άσπρη κάλτσα με κάποια δόση Michael Jackson!, με χιλιοτρυπημένα αυτιά γεμάτα κρίκους κi έναν λαιμό στολισμένο με δερμάτινους σταυρούς τύπου Madonna! Το καλύτερο/χειρότερο  απ΄όλα όμως...το μαλλί χαίτη! αγόρια,κορίτσια όλοι στο ίδιο μοτίβο!Να μην ξεχάσω ν` αναφέρω και τα "φρικιά" της εποχής hard heavy metalάδες με τζιν κολάν σωλήνες! Η πλάκα είναι ότι κοιτάζοντας καμμιά φορά στον καθρέφτη,αναγνωρίζω ακόμη εκείνο το κορίτσι αυτής της ένδοξης δεκαετίας...(δεν σας λέω ποιας, πρέπει να μαντέψετε!!!)

Μερκολαντ

Η Ελλάδα καλείται πάλι στις κάλπες μετά το ναυάγιο σχηματισμού κυβέρνησης.
Τα ξένα μέσα άρχισαν ήδη την προπαγάνδα και κάνουν αφιερώματα για την επιστροφή
της χώρας μας στην δραχμή. Κάνουν λόγο για άτυπο δημοψήφισμα, ότι δηλαδή αυτές
οι εκλογές θα καθορίσουν την οριστική ρήξη ή όχι της Ελλάδας με την Ευρωπαική Ενωση.
Μήπως να ψήφιζαν αυτοί καλύτερα για εμάς τους ίδιους αντί να εκτοξεύουν απειλές;
Μήπως εκείνος ο κεραυνός τελικά δεν βρήκε στόχο και να πέσει αληθινή φωτιά να τους
κάψει; Είναι κρίμα αυτή η χώρα που γέννησε την δημοκρατία και τον πολιτισμό,
να διαβάλλεται έτσι και να έχει έρθει σε αυτή τη θέση από ανάξιους πολιτικούς.
Μήπως έφτασε η ώρα να υψώσουμε επιτέλους το ανάστημά μας; Ποιος όμως θα μας σώσει;
Χάθηκαν οι σωτήρες.

Μια ανασφάλεια δρόμος

Αραγε τι να σκέφτεσαι όταν ακούς τ` όνομά μου; Ποια είναι η πρώτη σκέψη που σου `ρχεται στο μυαλό;
Πως να με βλέπουν τα μάτια σου;
Κάποιες φορές δεν φτάνει ξέρεις ν` ακούω το σ` αγαπώ…πρέπει να το βλέπω στα μάτια σου, να το νοιώθω στο άγγιγμά σου.
Κουράστηκα αγάπη μου, είμαι καλά αλλά κουράστηκα  και θα `θελα μια αγκαλιά και μου λείπεις…
Κάποια κορίτσια δεν αντέχουμε αγόρι μου.

Μια φορά...

Μια φορά κι έναν καιρό,
ήταν μια πριγκίπισσα που ήθελε να ζήσει το δικό της παραμύθι.
Κάπου στην διαδρομή της όμως σαν να χάθηκε λίγο.
Ίσως να διάλεξε λάθος μονοπάτια, ίσως αυτά να την διάλεξαν
ποιος ξέρει...
Τι να έψαχνε τελικά, τον πρίγκιπα του παραμυθιού της
ή τον ίδιο της τον εαυτό...